Zgromadzenie Sióstr św. Marii Magdaleny od Pokuty czerpie swój rodowód z mniszego zakonu, który na ziemiach polskich rozpoczął swe istnienie dzięki św. Jadwidze Śląskiej i jej mężowi - Henrykowi Brodatemu.

Sprowadzone z Marsylii w 1217 roku do Nowogrodźca nad Kwisą białe damy, jak nazywano potocznie pierwsze magdalenki w związku z kolorem stroju, w który się odziewały, miały według zamysłu głównej fundatorki- Jadwigi- stanowić remedium na rozwiązłe życie kobiet ówczesnej epoki. Zakon został zatwierdzony 10 czerwca 1227 roku przez papieża Grzegorza IX, który w 1232 roku polecił im regułę św. Augustyna.

W 1320 roku, dzięki staraniom księcia ziębickiego i jaworskiego - Henryka, powstał konwent w Lubaniu, który w niedługim czasie stał się główna siedzibą sióstr magdalenek. Pokutujące mniszki przez swoje świątobliwe życie: modlitwę, umartwienia i posty, które ofiarowywały Najświętszemu Sercu Jezusa, pragnęły wynagradzać temuż Sercu wszystkie niewierności ludzi i odejścia z drogi wytyczonej Bożymi przykazaniami. Siostry żyjące w ścisłym odosobnieniu nie były nigdy zamknięte na potrzeby ludzkie. Z własnych środków, przy pomocy zakonów czynnych, które zaprosiły do współpracy, by móc realizować czynną miłość bliźniego, fundowały wiele dzieł, będących odpowiedzią na ówczesne potrzeby.

Magdalenki od pokuty w sposób szczególny zajęły się działalnością wychowawczą dziewcząt, przychodząc w ten sposób na pomoc zdemoralizowanej społeczności miejskiej. Zakładane i finansowane przez nie szpitale, szkoły, ochronki i przytułki były wyrazem praktykowanej miłości Chrystusa poprzez miłość bliźniego, by w ten sposób wzbudzić w człowieku pragnienie życia według Jego wskazań. Pierwszorzędną jednak troską Zakonu sióstr św. Marii Magdaleny od Pokuty zawsze były kobiety i dziewczęta. Nie szczędziły dla nich sił i środków materialnych, by pomagać w rozwoju szczególnie duchowym, upatrując w nim źródło odnowy moralnej w świecie. Pośrednia działalność charytatywna, wychowawcza i duszpasterska stanowiła w czasach sekularyzacji prowadzonej przez rząd pruski na ziemiach polskich u początków XIX wieku przyczynę, dla której zakon nie uległ, jako jedyny, kasacie prowadzonej na szeroką skalę przez Bismarcka.

Do II wojny światowej siostry prowadziły w Lubaniu dom opieki dla osób starszych i szpital dziecięcy. Lata bezpośrednio powojenne zastały zakon w nowej sytuacji. Zabudowania klasztorne zostały doszczętnie spalone, a cały majątek upaństwowiony. Siostry pochodzące z ziem dolnośląskich zostały przesiedlone do Niemiec. Pozostała garstka sióstr-Polek, sięgając do wspólnego dziedzictwa duchowego, musiała praktycznie tworzyć nowe zgromadzenie. Obecnie zakon zmienił charakter z kontemplacyjnego na apostolski. Zgromadzenie pozostało jednak wierne podstawowemu charyzmatowi ? pokucie podejmowanej w miłości.