Dla Św. Augustyna reguła jest lustrem, które zawsze na nowo daje siostrom okazję do tego, by zweryfikować własne życie i dostosować je do zbawiennych wskazań.

Reguła Św. Augustyna uchodzi za najstarszą regułę zakonną na zachodzie i stanowi wzorzec dla wielu innych znanych reguł (np. Św. Benedykta). Jej autorem jest łaciński Ojciec i Doktor Kościoła, biskup Augustyn z Hippony (354-430). To właśnie w regule Św. Augustyna upatrujemy najlepsze urzeczywistnienie apostolskiego sposobu życia oraz ideału bratniej miłości pierwotnej wspólnoty Kościoła, powiązanego z życiem w ubóstwie, czystości i posłuszeństwie. Reguła Św. Augustyna ma stosunkowo małą objętość stanowiąc bardzo podstawowy, najogólniejszy zrąb zasad, gdzie tylko nieliczne kwestie są dokładnie uregulowane. Centralnym ideałem określającym wspólnotę zakonną jest dla Św. Augustyna życie wspólne ukierunkowane na Boga. Reguła rozpoczyna się od słów: Najmilsze Siostry, nade wszystko miłujcie Boga, a następnie bliźniego, ponieważ są to najważniejsze przykazania, które zostały nam dane. Oto przepisy, które nakazujemy zachowywać wam żyjącym w klasztorze. Przede wszystkim w tym celu jesteście zgromadzone razem, abyście jednomyślnie mieszkały w domu i miały jednego ducha i jedno serce w Bogu. Do tego ideału zmierzają wszystkie zadania życia klasztornego. Z niego też wynikają najistotniejsze pouczenia Świętego Regułodawcy:

1. Życie wspólne sióstr wymaga gotowości, aby wzajemnie akceptować różnice pomiędzy sobą.

2. Życie klasztorne nie jest żadnym osiągnięciem lecz wynikiem Łaski. Dlatego nikomu nie wolno chełpić się własnym stanem zakonnym ani z tej przyczyny, że podniósł swój status społeczny ani dlatego, że zrezygnował z lepszego standardu życiowego. 

3. Dobro wspólne należy przedkładać nad dobro własne nie szukając wpierw korzyści osobistych. Ideał ten wiąże się ze wspólnotą dóbr, która rozciąga się na wszystkie dziedziny życia (pożywienie, dochód, ubranie, wykształcenie?) 

4. Życie we wspólnocie nie jest możliwe bez postawy przebaczenia. Dla Świętego Augustyna przebaczenie stanowi istotne kryterium życia wspólnego. Jeśli któraś nie przebacza, nie chce prosić o wybaczenie lub nie prosi o nie z serca, daremnie przebywa w klasztorze, nawet jeśli nie została z niego wydalona.

5. Wielką wagę przywiązuje Święty do upomnienia braterskiego uważając je za skuteczny środek do utrzymania zdrowia wewnątrzwspólnotowego. Kto rezygnuje z upomnienia względem grzeszącej siostry czy brata, staje się podobny do lekarza, który odmawia choremu leczenia jego śmiertelnej rany.

6. Zadanie przełożonych wiąże się z postawą posłuszeństwa w podwójnym sensie. Z jednej strony rola przełożonej wymaga posłuszeństwa ze strony podwładnych, z drugiej strony obowiązkiem przełożonej jest to, aby podejmowane przez nią decyzje były wynikiem wsłuchiwania się w Głos Boga i sióstr.